Ι.Ν.Β.Ι. 07/12/2019
Και να με
εδώ,
εδώ,
κρέμουμαι
Χέρια καρφωμένα
μιαν αιώνια αγκαλιά
Πόδια καρφωμένα
γερά στο ξύλο
Μακάρια που κρέμουμαι
σαν σκιάχτρο
δίχως αιδώ
ή Θάνατο
χωρίς ανάσταση πια,
επανεσταυρωμένος
ξανά και ξανά
Η υγρότητα του τοίχου
μουχλιάζει το τίμιο ξύλο
και σαπίζει αργά
το τίμιο σώμα
απάνω στο ξύλο,
αργά μα σταθερά
Πρώτα σαπίζουνε τα άκρα
έπειτα το σώμα ολόκληρο
κρέμεται σαπισμένο
μονο η ψυχή δεν πρόλαβε
τη σήψη
αλλά ούτε και να ξεφύγει
πρόλαβε, απ' το σάπιο κουφάρι
Εγκλωβίστηκε μέσα του
και πέθανε από ασφυξία
-όχι
δε με νίκησες ακόμα
εγώ είμαι ο εσταυρωμένος
προλαβαίνω τον κόσμο
πολλές φορές να διαλύσω
τίποτα να μην μείνει
-να πάρει ο διάολος
ούτε σκόνη μην μήνει,
να πέσω από τον τοίχο
στο απόλυτο κενό
νεκρός
και σάπιος
και υπέρτατος
(του Θανάση Γιαννακόπουλου)
